Hohes Haus! Der reiche Blütenkranz der Bodenreformgesetze soll durch ein neues Gesetz vermehrt werden, das in nicht unbeträchtlicher Weise in die Zuteilung von beschlagnahmtem Grund und Boden durch die Bodenreform eingreift und auf der einen Seite die Machtbefugnisse des Bodenamtes gegen die Beteiligten zeitlich einschränkt, auf der anderen Seite jedoch das Eingriffsrecht des Bodenamtes in nicht zu unterschätzender Weise erweitert. Man kann es uns Deutschen nicht verübeln, wenn wir jegliche Gesetzesvorlage, die mit dem Bodenamte zu tun hat und jegliches Handeln des Bodenamtes mit größtem Argwohn und mit durch langjährige Erfahrungen berechtigtes Mißtrauen ansehen. (Sehr richtig!) Dieses Mißtrauen ist ein vielseitiges. Das eine Mal muß ich als Deutscher all dem mißtrauen, was das Bodenamt tut als eine bewußte Handlung im Kampfe gegen den deutschen Bodenbesitz, als eine bewußte Handlung gegen unseren Heimatboden und alle, die auf ihm und für ihn leben und von ihm ernährt werden. Aber nicht nur als Deutscher, sondern auch als Landwirt muß ich dem Bodenamt mißtrauen, das durch seine Handlungsweise aufbauende, schöpferische Arbeit vernichtet und anstatt dem Fortschritt, dem Rückschritt in der Landwirtschaft dient.

Diese meine grundsätzliche Einstellung zu all dem, was vom Bodenamt kommt und was mit der Bodenreform zusammenhängt, macht mich jedoch nicht blind für jene Bestimmungen des neuen Gesetzes, die den Machtbereich des Bodenamtes zeitlich einschränken, die erfreulicherweise einen Endpunkt in dessen Tätigkeit setzen und wenn auch in leider ferner Zukunft den ersten gesetzgeberischen Anhaltspunkt dafür erblicken lassen, daß man an verantwortlicher Stelle - leider viel zu spät daran denkt, die Tätigkeit dieses Amtes zu liquidieren und einen Schlußpunkt der Tätigkeit dieser Geisel des deutschen Volkes und der gesamten Land- und Forstwirtschaft zu setzen.

Nach § 19 des Zuteilungsgesetzes obliegt es dem Bodenamt, bei der Zuteilung die Verfügungen zum Schutze der bestehenden Wasserrechte zu treffen und erforderlichenfalls die Benützung der Wasserkräfte neu zu regeln und Wasser- und Wegedienstbarkeiten nach Bedarf neu zu gründen und überhaupt alles vorzukehren, was die ordentliche Bewirtschaftung in dem betreffenden Gebiete erfordert. § 1 des Gesetzantrages beschränkt das Recht des Bodenamtes, derartige Neuregelungen zu treffen auf die Dauer von drei Jahren vom Zeitpunkt der bücherlichen Einverleibung des Eigentumsrechtes an gerechnet. So begrüßenswert es an und für sich ist, daß hier ein Endtermin gesetzt wird, der die Bodenerwerber vor der Gefahr weiterer Ingerenzen des Bodenamtes schützt, so verwunderlich ist es, daß der Endtermin mit drei Jahren vom Zeitpunkt der Einverleibung des Eigentumsrechtes an bemessen ist. Es ist nicht unbekannt, daß vom Zeitpunkt der Zuteilung bis zum Zeitpunkt der bücherlichen Einverleibung Jahre vergehen und es ist nichts anderes als ein Beweis der sachlichen Unfähigkeit, übernommene Aufgaben zu erfüllen, wenn das Bodenamt noch darüber hinaus weitere drei Jahre zur Ausübung seiner Tätigkeit verlangt. Die Zeitspanne der Unsicherheit der Besitzverhältnisse wird unnötigerweise vergrößert und ich erlaube mir deshalb den Antrag zu unterbreiten, daß die im § 1 vorgesehene Zeitspanne auf ein Jahr herabgesetzt wird.

Die Bestimmungen des § 2 können unsere Zustimmung finden, insofern als die freie Verfügung über den zugeteilten Grund und Boden und das Eingriffsrecht des Bodenamtes zeitlich bei einem Ausmaß bis zu 5 ha erworbenen Bodens mit 5 Jahren und bei den übrigen Fällen mit 10 Jahren beschränkt ist, ein Recht, das bisher theoretisch in unbeschränkter Dauer vom Bodenamt ausgeübt werden konnte.

Im höchsten Grad bedauerlich sind jedoch die weiteren Bestimmungen des Entwurfes. Nach dem Zuteilungsgesetze hat das Bodenamt das Recht, Heimstätten, worunter das Gesetz jene Zuteilungen von ganzen Anwesen versteht, denen verschiedentliche Vorteile finanzieller Natur eingeräumt werden, dem Erwerber zum Zuteilungspreis zuzüglich seiner Aufwendungen wieder abzunehmen, wenn der Eigentümer schlecht wirtschaftet, sie unrechtmäßigerweise verpachtet oder mit den Rentenzahlungen, die auf dem Anwesen haften, mehr als 3 Jahre rückständig ist. Dem Bodenamt ist hiemit ein vollständiges Kontrollrecht und gleichzeitig ein bis an die Grenze der Enteignung gehendes Strafrecht über die Heimstättenerwerber zugesprochen. Dieses Recht soll nun auf jede Art der Erwerbung von Grund und Boden im Zuge der Bodenreform für die Zeit von 5 Jahren bei einem Ausmaß bis zu 5 ha und von 10 Jahren bei sonstigen Erwerbungen ausgedehnt werden. Es ist interessant zu hören, welche Zwangsmittel das Bodenamt gegen jene ausgewählten Protektionskinder sich zusprechen läßt, die durch die Bodenreform ein Geschenk in Form einer Zuteilung erhalten haben. Mißtraut man so den Neuerwerbern? Gesteht man auf diese Weise öffentlich ein, daß die Neuerwerber unfähig sind, den Grund und Boden ordentlich zu bewirtschaften, eine Erscheinung, auf die wir schon oft und nachdrücklich warnend aufmerksam genacht haben. Glaubt man, nur mit den schwersten Zwangsmitteln jene zur ordentlichen Bewirtschaftung anhalten zu können, die als Neuerwerber von Grund und Boden als geeignet und würdig empfunden wurden? Ich kann diese Bestimmung nur dahin verstehen, daß das Bodenamt durch diesen Gesetzesantrag selbst das Fiasko aller seiner Aktionen dokumentiert, daß es selbst erklärt, nicht geeigneten, sondern unfähigen Personen zugeteilt zu haben und daß nur mit dem größten Zwange diese zu einer entsprechenden Bewirtschaftung geführt werden können. Bemerkenswert ist, daß unter das Gesetz und somit auch unter diese Zwangsbestimmungen mit der Drohung einer nochmaligen Enteignung nicht die Erwerber von Wäldern von über 100 ha fallen, d. h. jene ganz besonders bevorzugten Personen und Körperschaften, die große Waldzuteilungen erhielten, unterliegen der neu verschärften Kontrolle nicht. Ich glaube, daß gerade hier bei den immensen Latifundien von mehr als 1,000.000 ha, die der Staat heute selbst besitzt und verwaltet, ein solches Aufsichtsrecht und die Möglichkeit einer Enteignung des Staatsbesitzes und Überführung desselben in die Hände fähiger Bewirtschafter in höchstem Grade geboten ist.

In der Möglichkeit, daß das Bodenamt unter dem Titel einer nicht entsprechenden Bewirtschaftung zugeteilten Boden neuerlich an sich zieht, liegt die Gefahr einer nochmaligen Bodenreform und es liegt insbesondere die Gefahr darin, daß die wenigen deutschen Erwerber von Grund und Boden nochmals einer Bodenreform unterzogen und von Protektionskindern des Bodenamtes verdrängt werden. (Výkřiky posl. dr Luschky.) Einer solchen Möglichkeit können wir nicht die Wege bahnen und wir sind der Ansicht, daß die ungesunde Gestaltung einer Verteilung von Grund und Boden, die als Folge der Bodenreform zu bezeichnen ist, nicht durch Zwangsmaßnahmen irgendwelcher Art beseitigt werden kann und wir sind überzeugt, daß, wären diese Maßnahmen der Machtvollkommenheit des Bodenamtes anvertraut, sie zu den bestehenden ungeheueren Schäden noch weitere hinzufügen müssen. Eine Gesundung der durch die Bodenreform verdorbenen Besitzverhältnisse ist nur durch eine langsame Entwicklung und durch das Ausscheiden des Minderwertigen im laufenden Wirtschaftsprozesse möglich und wir lehnen daher die in dem Entwurfe vorgesehene Mögli chkeit von tiefgreifenden Zwangsmaßnahmen durch das Bodenamt grundsätzlich ab, wenn auch die Berechtigungen dieses Amtes zeitlich begrenzt sind.

Insofern jedoch der vorliegende Entwurf den Grundgedanken verfolgt, die Tätigkeit des Bodenamtes einzuschränken und ihr zeitlich einen Endpunkt zu setzen, begrüßen wir ihn, wenn wir auch nicht unterlassen können darauf hinzuweisen, daß diese Begrenzung viel zu spät kommt und zeitlich leider allzusehr in die Länge gezogen ist. Stimmen wir somit dem Grundgedanken des vorliegenden Entwurfes zu, so können wir jenen Punkten nicht unsere Zustimmung erteilen, die allzusehr die Endgrenze der Tätigkeit nach § 1 hinausziehen und die nach dem § 3 eine Erweiterung der Machtbefugnisse des Bodenamtes enthalten. (Potlesk.)

Proszę panów! Nie od rzeczy będzie zająć się w czasie obecnych burz gospodarczych szczególną analizą położenia klasy robotniczej w Czechosłowacji ze specjalnem uwzględnieniem stosunków pracujących na Śląsku. Ostatnie wydarzenia na fabrykach i kopalniach, haniebne ataki kapitalistów na Karlową Hutę podczas spisu ludności na Śląsku i cyniczna odpowiedź ministra Slávika dyktuje nam wprost, aby komunistyczna partja przedstawiła ludowi ślaskiemu swoje stanowisko i wezwała polski lud robotniczy do walki przeciw uciskowi gospodarczemu i narodowościowemu i do walki przeciw rządowi, który te uciski sam popiera i proteguje.

Jaka jest sytuacja w Czechosłowacji? Kryzys gospodarczy w Czechosłowacji jest wynikiem ogólnoświatowego kryzysu gospodarczego i ma on te same podstawowe przyczyny: znaczne rozszerzenie aparatu produkcyjnego i mordercza racjonalizacja przy równoczesnem zwężeniu się rynku wewnętrznego i zagranicznego. W Czechosłowacji ogarnął kryzys prawie że wszystkie gałęzie przemysłu a wszystkie okoliczności wskazują na to, že będzie się ten kryzys nadal pogłębiać.

Kryzys agrarny w Czechosłowacji jest tak jak kryzys przemysłowy wynikiem zubożenia najszerszych warstw ludowych. Zaprowadzone nowe metody produkcyjne w rolnictwie dodają kryzysowi małych rolniczych gospodarstw charakter stały, albowiem małorolnicy nie mogą z braku środków zakupić sobie nowych nowoczesnych maszyn rolniczych, z powodu czego nie są zdolni do konkurencji. Wieś nie występuje już jako całość przeciw miastu jako całości, lecz małorolnicy idą po linji klasowej razem z proletarjatem miejskim przeciw kapitalistom i obszarnikom.

Zbiedaczenie ludu pracującego miast i wsi. Poziom życiowy proletarjatu czechosłowackiego był już w czasie najlepszej konjunktury w porównaniu z czasami przedwojennymi znacznie niższy. W obecnym okresie kryzysu jest ten nizki stopień stale coraz bardziej obniżany.

Na wsiach jest egzekutor stałym gościem, tysiące drobnych gospodarstw nawiedzonych zostało już przez egzekutora, a dalsze dziesiatki tysięcy czeka ten sam los. Ostatnie resztki majątku małorolników przechodzą do rąk kapitału finansowego a akcja dalszego stałego i systematycznego wywłaszczania ich jest w pełnym toku.

Socjalny i narodowy ucisk w krajach ujarzmionych narodów jest jeszcze większy. Jeśli jest bieda i głód w czeskich krajach, to tembardziej cierpi robotnik i małorolnik niemiecki, słowacki, madziarski, ukraiński i polski.

Pierwsze symptomy kryzysu politycznego w Czechosłowacji. Wszystkie następstwa kryzysu gospodarczego doprowadzają w Czechosłowacji do kryzysu politycznego. Szerokie masy proletarjackie radykalizują się stale. Dochodzi do rozkładu i znacznych przesunięć w polityce burżuazji: stronnictw mieszczańskich i socjałfaszyzmu. Proces faszyzacji całego życia społecznego postępuje w dalszym ciągu. Jedynym realnym bojem przeciw faszyzmowi jest bój o dyktaturę proletarjatu.

W ramach ogólnego rozwoju faszyzmu ma wyjątkowe znaczenie proces faszyzacji socjałdemokracji, czyli socjałfaszyzmu wogóle. Socjałfaszyzm, wstąpiwszy w 1929 roku do rządu, stał się spolegliwym wykonawcą wszystkich planów kapitału finansowego. Socjałfaszyści umożliwiają burżuazji nietylko w rządzie uciskać klasę robotniczą, lecz i we fabrykach, kopalniach i wszystkich przedsiębiorstwach pomagają kapitalistom wydalać robotników, obniżać ich zarobki, przedłużać czas roboczy i utrzymać teror fabryczny. Tę politykę uprawiają nietylko socjałfaszyści czescy, lecz wszystkich narodowości, a szczególnym serwilizmem i służalczością wobec burżuazji swojej i obcej odznaczają się polscy posłowie, którzy są hospitantami poselskiego klubu czeskich socjałfaszystów, p. p. Chobot i Dr. Buzek. Wobec takiej polityki stoi przed proletarjatem Czechosłowacji perspektywa wielkich bojów socjalnych i walk klasowych, które porywają coraz szersze warstwy ludu pracującego, przyczyniają się do dalszego zostrzenia kryzysu kapitalistycznego i prowadza do rewolucji socjalnej.

Polityczne i gospodarcze stosunki na Śląsku Cieszyńskim. Zaledwie kilka miesięcy po rozgraniczeniu Śląska Cieszyńskiego i wcieleniu najbardziej przemysłowej części tego kraju do Republiki Czechosłowackiej rozprysnęly się wszystkie śluby i obiecanki, jakie dawały miarodajne czynniki rządu czechosłowackiego polskiemu ludowi śląskiemu w czasie plebiscytu; rozpoczęto na wielką skalę planową i brutalną politykę ucisku gospodarczego, czechizacji i wynaradawiania. Główną rolę w tym planie wynarodowienia Polaków przyjęli na siebie czescy socjałdemokraci. W narzuconych naszemu ludowi gminnych komisjach administracyjnych zasiadali wszędzie wybitni członkowie czeskiej partji socjałdemokratycznej w charakterze komisarzy rządowych i rozpoczęli dzieło niszczenia wszelkich praw narodowo-kulturalnych, jakie tutaj Polacy na Śląsku mieli. W Karwinie rządziła taka komisja administracyjna z członkiem czeskiej partji soc. dem. p. Krutą na czele wbrew woli i mimo masowe protesty przez pełnych 9 lat, szykanując polski lud pracujący w sposób wprost ohydny.

W tem dziele ubijania polskiej ludności na Karwińskiem szła kacykom komisarskim bardzo na rękę zmienność konjunktury w przemyśle węglowym, bowiem podczas kryzysu wydalano masowo z pracy polskich górników, zaś w czasach lepszej konjunktury przyjmowano dresowanych do polityki wynaradawiania sokołów i faszystów z głąb Czech i w ten sposób zmuszano do opuszczenia kraju całe masy polskich górników, którzy musieli wywędrować za chlebem do obcych krajów, szczególnie do Francji i Belgji.

Socjałfaszyzm utorował do kopalń drogę faszyzmowi i pod jego czułą opieką został teror faszystowski na kopalniach wyhodowany. Podobny proces faszyzacji dokonał się i w hutach trzynieckich pod rzadami komisji administracyjnej z soc. dem. Bednarzem na czele, który był też zarazem najgorliwszym agitatorem czeskiego socjałfaszyzmu. Lud śląski musiał sobie swoje najelementarniejsze prawo, jakiem jest prawo wyborcze do gmin, wymusić drogą walki i masowych protestów, zaś do wyborów do krajowego rządu śląskiego wogóle nie dopuszczono i po kilkuletniem rządzeniu śląskiej komisji administracyjnej wcielono cały kraj śląski wbrew woli i masowych protestów do Moraw.

Partja komunistyczna na czele walk o prawa kulturalno-narodowe, polityczne i gospodarcze polskiego ludu pracującego na Śląsku. Partja komunistyczna Czechosłowacji wysunęła się zaraz na czoło walk w obronie uciskanej ludności polskiej, odrzucając z góry wszelkie kompromisy i współpracę z innemi stronnictwami nierobotniczemi, których polityka ugodowa ułatwiała niezmiernie burżuazyjnym czechizatorskim czynnikom ich brutalne ataki na wszelkie prawa i egzystencję polskiej mniejszości. Już w latach 1922-23-24 byłojasnem, žeopozycja bloku polskiego jest tylko maskowanym serwilizmem i chęcią ugody polskich przywódców socjałfaszystowskich i narodowych, co się też po wyborach parlamentarnych w 1925 roku, w których po raz pierwszy brała udział tutejsza mniejszość polska, w pełnej mierze pokazało. Jedynym rezultatem wspólnego bloku i haniebnej zdrady socjalistów polskich był poza ułatwianiem czeskim szowinistom ubijania mniejszości polskiej, wybór przewodniczącego Związku śląskich katolików Dr. Wolfa na posła do sejmu praskiego, któryto poseł przyłączył się zaraz po jego wyborze jako hospitant do czeskej partji agrarnej, więc do czeskiego stronnictwa rządowego, które ponosiło w niszczeniu wszelkich praw Polaków największą winę. Śląsk przyłączono do Moraw za zgodą agrarjuszy wbrew protestów komunistów.

Reorganizacja bloku polskiego i zmiana jego reprezentantów nowym rafinowanym czynem zdrady przeciw polskiemu ludowi. Zdyskredytowany do cna przed masami polskiego ludu pracującego blok polski wraz z jego ówczesnym naczelnym reprezentantem posłem Dr. Wolfem nie mógł przy następnych wyborach sejmowych w r. 1929 wystąpić więcej przed polskich wyborców, więc zlikwidowano go po cichu i utworzono polski międzypartyjny komitet z bardziej jeszcze wątpliwym charakterem na czele, p. Chobotem. Już sam fakt ten, że p. Chobot podejrzywany był otwarcie 1920 r. z tajnej współpracy z czeskimi pałkarzami plebiscytowymi i że później nosił znowu trzy różne legitymacje partyjne, rzuca na charakter głównego reprezentanta międzypartyjnego komitetu polskiego bardzo ponure światło. Zaś obecnie jego przystąpienie w charakterze hospitanta do klubu czeskiej socjałdemokracji, której członkowie, będąc w komisjach administracyjnych, kasach chorych i na fabrykach, przyjęli rolę czechizatorów polskiej ludności na siebie, oraz jego obecna cała praca poselska wraz z jego wywiadami o wielkiej tolerancji czeskich miarodajnych czynników w stosunku do mniejszości polskiej na Śląsku, stawia p. Chobota we właściwem świetle zdrajcy. Zreszta cała polityka międzypartyjnego komitetu polskiego dyktowana jest wspólnymi gospodarczymi i politycznymi interesami kapitalistów czeskich i polskich i już z samego tego tytułu musi być szkodliwą dla tutejszego polskiego ludu pracującego. Polska burżuazja pogodziła się z czeską w obawie przed niebezpieczeństwem ze wschodu płynącem oraz przed własnym rewolucyjnym proletarjatem i dyktuje też swoim komitetom polsko-czeskim i tutejszemu komitetowi międzypartyjnemu taką politykę, jaką uważa dla siebie za korzystną.

Nie blok narodowy ani żadny międzypartyjny komitet narodowy lecz wspólny front wszystkich pracujących bez względu na narodowość może nam pomóc. Lud pracujący w swej walce przeciw jakiemukolwiek uciskowi i wyzyskowi może tylko wtenczas zwyciężyć, jeśli połączy się razem pod sztandarami partji komunistycznej przeciw międzynarodowej burżuazji. Proletarjat polski, czeski, niemiecki i innych narodowości musi połączyć się do wspólnego boju przeciw burżuazji wszystkich narodowości. Każdy kompromis z rodzimą lub obcą burżuazją oraz każde wspólne działanie z wrogiemi klasie robotniczej stronnictwami, do których zaliczają się w całości i socjałfaszyści, jako ostatnia deska ratunkowa burżuazji, jest nikczemną zdradą, dokonaną na całym ludzie pracującym.

Problemy partji komunistycznej. Aby módz kapitalizm powalić i usunąć wszelki wyzysk człowieka przez człowieka, potrzebna jest silna partja komunistyczna, która, będąc z masami w ścisłym kontakcie, tworzy awangardę i wodza całego ludu pracującego w jego gigantycznej walce przeciw burżuazji. Bez partji komunistycznej nie może proletarjat prowadzić walki o władzę, nie może powalić burżuazji, ani też walczyć o codzienne postulaty ludu pracującego i łączyć je z walką o władzę. Partja komunistyczna jest jedyną partja robotniczą.

Szósty zjazd partji komunistycznej Czechosłowacji wykazał, że partja ta, wyzwolona od wszelkich odchyleń prawicowych i ultralewych jest silną, zwartą i masową partją, która potrafi w całości spełnić wszelkie zadania, które na nas historja kładzie. Wszelkie odchylenie od oficjalnej linji politycznej partji prowadzić musi do wrogiego klasie robotniczej obozu na drugą stronę barykady.

Zadania partji komunistycznej. W obecnej dobie pogłębiania się gospodarczego kryzysu kapitalizmu, wzrostu wszelkich przeciwieństw, kapitalistyczny system nurtującego masowego rozmachu rewolucyjnego, jest najwyższem zadaniem partji zdobyć większość ludu pracującego dla rewolucyjnej walki o powalenie burżuazji. W odróżnieniu od kapitalistycznych i socjałfaszystowskich planów, według których ma się szukać wyjścia z kryzysu przez dalsze wykorzystywania mas ludowych i przez wojnę imperjalistyczną, musi partja komunistyczna postawić przed lud pracujący miast i wsi swoje wyjście rewolucyjne. Przeciw zbiedaczeniu robotników, bezrobotnych, nizkim zarobkom, racjonalizacji i terorowi stawiamy hasło wywłaszczenia fabrykantów, bankierów i wielkich handlarzy. Przeciw wywłaszczaniu małorolników stawiamy hasło wywłaszczenia wielkich obszarników i dóbr martwej ręki. Przeciw socjalnemu i narodowemu uciskowi domagamy się prawa samostanowienia narodów o sobie [Další slova byla usnesením předsednictva posl. sněmovny ze dne 8. května 1931 podle §u 9, lit. m) jedn. řádu vyloučena z těsnopisecké zprávy. Viz těsnopiseckou zprávu o 120. schůzi sněmovny.] Przeciw szowinizmowi i faszyzmowi - stawiamy międzynarodową solidarność wszystkich pracujących. [Další slova byla usnesením předsednictva posl. sněmovny ze dne 8. května 1931 podle §u 9, lit. m) jedn. řádu vyloučena z těsnopisecké zprávy.] Przeciw faszystowskiej dyktaturze - stawiamy hasło dyktatury proletarjatu.

W tej sytuacji jest międzynarodówka komunistyczna, pod sztandarami której walczą miljony pracujących wszystkich krajów, jedyną kierowniczką i organizatorką walki dla światowej dyktatury ludu pracującego całego świata. A dzieło ludu pracującego sowietów 5-letka, powinno być dla nas żywym przykładem, ale musi nas zarazem przekonać o tem, że możemy wyzwolić się tylko przez gwałtowne obalenie i zburzenie ustroju burżuazyjnego i ustawienie dyktatury proletarjatu. To są polityczne wskazówki VI. zjazdu dla polskiej klasy pracującej na Śląsku.

VI. zjazd KPČ do ludu polskiego na Śląsku w kwestji nacjonalnej z uwagami na temat położenia polskiej mniejszości w Czechosłowacji. Aby poznać drogę wyzwolenia narodowego ludu polskiego w Republice czechosłowackiej, trzeba znać historyczny rozwój i powojenny charakter Republiki Czechosłowackiej. Pokój wersalski i wszystkie inne podobne traktaty, zawarte między zwycięzkiemi i pokonanemi imperjalistycznemi potęgami, wykazał najlepiej, że tak zwane usunięcie narodowej niesprawiedliwości i zaprowadzenie demokracji, które było podczas wojny proklamowane jako wzniosły cel, dla którego narody się biły i miljonami ginęły na frontach, [Další slova byla usnesením předsednictva posl. sněmovny ze dne 8. května 1931 podle §u 9, lit. m) jedn. řádu vyloučena z těsnopisecké zprávy.] Narody uciskane zostały najrafinowaniej w świecie oszukane i wyszydzone. Nowo powstałe państwa, "wolne i niepodległe republiki", jak polska, czechosłowacka i t. d. nie stały się wcale wyzwoleniem narodów, ale więzieniem narodów. Imperjalistyczne zwycięzkie państwa wyzwoliły za drogie pieniądze Czechosłowację, Polskę z silnemi i licznemi mniejszościami narodowemi poto, aby tutaj w środku Europy mogły odgrywać rolę wasalów imperjalistycznych. Celem ich jest tworzyć front jużto przeciw konkurentowi niemieckiemu, jużto i przeważnie przeciw związkowi radzieckiemu ZSRR [Další slova byla usnesením předsednictva posl. sněmovny ze dne 8. května 1931 podle §u 9, lit. m) jedn. řádu vyloučena z těsnopisecké zprávy.]

Burżuazja nie może i nie jest zdolną do oswobodzenia narodów uciśnionych z niewoli. Może to stać się tylko przez obalenie panowania burżuazji i zaprowadzenie dyktatury proletarjatu. Wszelkie reformy, językowe prawa, autonomje to oszukańcze komedje, które chcą okłamać lud i osłabić jego rewolucyjną walkę o wyzwolenie narodowe. [Další slova byla usnesením předsednictva posl. sněmovny ze dne 8. května 1931 podle §u 9, lit. m) jedn. řádu vyloučena z těsnopisecké zprávy.] przy czem lud musi sobie być tego świadomym, że to jest możliwe tylko przez rewolucję proletarjacką.

Czeskiej jak i polskiej burżuazji nie chodziło nigdy o to, by naród swój wyzwolić, ale raczej o to, aby wywalczyć sobie większą możność wyzyskiwania swych własnych proletarjuszy bez dzielenia się zyskiem z mocniejszym burżujem, którym był przed wojną austrjacki rząd.

W wojennym sojuszu z koalicją dopięła burżuazja czeska na podstawie traktatu wersalskiego swego imperjalistycznego celu. Przy pomocy koalicyjnych wojsk i ich finansjery udało się czeskiej burżuazji podbić gwałtem i wtłoczyć do republiki liczne narody i mniejszości: z górą 3 miljony Niemców, na Śląsku 100.000 Polaków, 2 miljony Słowaków, 500.000 Ukrainców i miljon Węgrów. [Další slova byla usnesením předsednictva posl. sněmovny ze dne 8. května 1931 podle §u 9, lit. m) jedn. řádu vyloučena z těsnopisecké zprávy.]

Śląsk Cieszyňski i walka oń. O Śląsk Cieszyński nie walczyła polska lub czeska burżuazja z miłości do swego narodu, lub z chęci po wyzwoleniu jego. Nie. Wcale nie dlatego. Chodziło jej wówczas o to, aby zagrabić tłusty i masny kawał uprzemysłowionej ziemi, która ma i miała wielkie znaczenie jak w pokoju, tak we wojnie; a pozatem dlatego, aby zepchnąć masy ludowe z międzynarodowej klasowej linji walki na bezdroże szowinizmu. Sam zaś plebiscyt byłby, gdyby był przeprowadzony, nie aktem woli narodów, lecz aktem teroru i gwałtu pałki i kija czeskiego i polskiego burżuazyjnego obozu.

Początkowe utarczki sąsiedzkie natychmiast umilkły, jak tylko ukazała się na horyzoncie politycznym straszliwa zmora bolszewickiego niebezpieczeństwa pod Warszawą 1920 r. Wtedy polska burżuazja i Piłsudski rzucił wszystek narodowościowy bałagan precz, pogodził się z czeską burżuazją za cenę pomocy przeciw wspólnemu nieprzyjacielowi: sowietom. Ten fakt świadczy o tem, że ani Polsce burżuazyjnej, ani Czechosłowacji nie chodziło bynajmniej o wyzwolenie Polaków czy Czechów, ale tylko o to, aby przy pomocy kułaka i gwałtu zapewnić sobie prawo wyłącznego wyzysku socjalnego i politycznego ucisku mas wszystkich narodowości na Śląsku.

Nacjonalny ucisk w Czechosłowacji. Finansowy kapitał Czechosłowacji rzuca rok rocznie setki miljonów na poparcie czeskiego gospodarstwa kapitalistycznego, stawia przeszkody w gospodarczym rozwoju mniejszości narodowej. W poszukiwaniu podstaw operacyjnych dla skutecznego ucisku mniejszości znajduje burżuazja panującego narodu czeskiego wydatną pomoc z początku wyłącznie w socjałfaszystowskich partjach i organizacjach, później w faszystach. Blizko 80% wszystkich dyktatorskich komisarzy gminnych, mianowanych i obdarzonych zaufaniem rządu, rekrutowało się ze szeregów socjałdemokracji czeskiej, która w ten sposób stanęła i do dziś stoi faktycznie na czele aparatu ucisku nacjonalnego przeciw polskiej mniejszości.

Podwójny ucisk na Śląsku, nacjonalny i gospodarczy. Rugi z fabryk - reforma rolna na wsi. Gospodarczy ucisk, dający się odczuć także i innonarodowym robotnikom, odczuwa tutaj nie tylko robotnik, ale rolnik i rzemieśłnik. Reforma rolna, mająca usunąć wyzysk na roli, stworzyła nowy, jeszcze gorszy wyzysk, połączony z osadnictwem i ugruntowaniem nowej szlachty i kułactwa na wsi. Obcy element kłasowy został obdarowany ziemią śląską, aby na tej ziemi był forpocztą i awangardą imperjalistycznej polityki państwowej. Robotnik polski na fabrykach i na kopalniach jest zdany na łup restrynkcyj jako element obcy, niepewny. Przykładów znęcania się nad polskimi małorolnikami przy reformie rolnej i nad robotnikami podczas wydalań ma każda wieś i fabryka podostatkiem.

Poniewieranie języka ludu polskiego. W urzędach niema przedstawicieli tutejszego ludu, umiejących się rozmówić naszym językiem. Język urzędowy jest de facto czeski. Z chwilą reformy administracji publicznej, przeprowadzonej za zgodą całego polskiego obozu - Dr. Wolf, pos. Junga - a wbrew sprzeciwu komunistów został polski język w praktyce sprowadzony do minimum.

Szkolnictwo polskie skrępowane. Tam, gdzie jest większość niepolska, niema prawie polskich szkół. Tu i ówdzie jest jeszcze prywatna szkoła tolerowana. Posyłanie do polskich szkół jest połączone z ofiarami rodziców, zagrożonych utrata pracy, terorem i t. d. Na kopalniach, folwarkach, urzędach, kolejach grozi i straszy się rodziców przed posyłaniem dzieci do polskich szkół. Polscy burżuazyjni przywódcy, PSPR, ludowcy, wiedzą o tem, ale milczą i popierają jeszcze rząd i urzędy czechizujące.